Historia

W 1241 roku na miejscu dawnej osady Prusów Krzyżacy wznieśli drewniany zameczek, który podczas kolejnych powstań pruskich był niszczony i odbudowywany. Od 1254 roku należał do biskupów warmińskich. Obok niego lokowano miasto, które w 1337 roku otrzymało prawa miejskie chełmińskie.

W drugiej połowie XIV wieku w miejscu drewnianego zameczku wybudowano murowany zamek, w którym miało siedzibę komornictwo dóbr biskupich. Od roku 1466 Reszel był w inkorporowanych do Polski Prusach Królewskich. Był kwitnącym ośrodkiem rzemiosła w tym złotnictwa, kowalstwa i stolarstwa artystycznego. Do rozbiorów Reszel znajdował się na autonomicznym obszarze podległym biskupom warmińskim. Liczył 3000 mieszkańców i był jednym z trzech największych miast Warmii. W roku 1772 znalazł się pod zaborem pruskim. W 1806 roku miasto w znacznej części zostało zniszczone przez pożar. Leżące na uboczu głównych szlaków komunikacyjnych i pozbawione kolei ( połączenie kolejowe uzyskało w 1908 roku) zaczęło podupadać. W roku 1939 Reszel liczył 5100 mieszkańców. W wyniku działań wojennych zniszczeniu uległo 30% miasta. Do 1945 roku należał do Prus Wschodnich . Po wojnie został odbudowany.

Z miastem związana jest legenda o jednym z ostatnich, a może ostatnim spaleniu na stosie. Ofiarą była Barbara Zdunk oskarżona o wielokrotne podpalanie miasta. Wyrokiem pruskiego sądu w Reszlu z 22 czerwca 1808 roku, mimo rozpatrywania sprawy przez Izbę Sprawiedliwości w Królewcu, Ministerstwo Sprawiedliwości w Berlinie i w końcu króla pruskiego, Barbarę Zdunk spalono na stosie 21 sierpnia 1811 roku, na tzw. wzgórzu szubienicznym przy drodze prowadzącej do Korsz.